Collegae,
Toen ik nog in Diergaarde Blijdorp de (anderhalve) scepter zwaaide, want aangenomen als halftime vet, groeide ik door ruzie, roddel en achterklap tussen de toenmalige directeur en zijn eerste dierenarts uit tot de hoofddierenarts – net van “school”- boven mijzelf uit als het ware.
Toen dus, deed ik nog lekker veel groot.
Maar dan ècht groot hè, niet van dat nutsgroot, nee ècht groot.
Zo groot dat het niet in een stalletje past, maar dat er een speciaal gebouw omheen gebouwd
moest worden.
Dat gold zowel voor de olifanten als voor de giraffen.
Die giraffen doen mij trouwens nog altijd aan mijn verrotte enkel denken.
Hoezo, zult u denken?
Nou zo:
Picture this: in een grote hal staat een stalen kooitje van ruim drie meter hoog, rondom bedekt met strobalen, bodem èn alle vier wanden.
Boven de rand van de kooi zo’n lullig kijkende giraffe: domme kop met grote bruine ogen en
enorme wimpers: Bambi-kwadraat. En er omheen 15 opgewonden gasten.
Directie, verzorgers en belangstellenden.
“Dokter Woudstra, begint u maar!”
Dokter Woudstra (later, vanwege het feit, dat ik altijd met een kartonnen doos achterop de fiets, met daarin mijn Teleject blaaspijp en ander goed, door
de tuin racete om alle dieren maar op tijd hun shot te kunnen toedienen, om dan vervolgens door te racen naar mijn inmiddels eigen opgestarte eerste kleine
– huisdierenvestiging, ook wel cowboy Sjonnie genoemd), …. cowboy Sjonnie dus, staat daar boven op een lange ladder en schiet de giraffe (Dennis geloof ik) in zijn reet met met Imobilon geladen Teleject, èn raak!
En altijd de Revivon op zak om in
je eigen reet te steken, voor als het eens misgaat; dat spreekt vanzelf.
Nadat de kolos van drie meter hoog omlazert, daarin zo goed en zo kwaad ondersteund door de strobalen en de dierenverzorgers -goeie gozers, ik vertel daar
later nog wel eens een keer meer over…..pakken met hun blote handen gewoon een Grijze Reuzenkangaroe van rechtop dik 2 meter bij de staart beet, je hoort het binnen in de kooi effe rommelen en je hoort: “kom maar, Doc, hij ken!” en dan ik als een angsthaas snel die oxytetra-injectie in die enorrmme spierballen steken…
Nadat ie dus gevallen is, moet er snel een aantal acties ondernomen worden: veel Dexa i.v. spuiten i.v.m. met shock t.b.c. test en dan: bloedtappen maar voor het CDI, voor exportvergunning en zo.
Deze ging naar Denemarken, dat weet ik nog goed.
Enfin-afijn, om dat laatste te begeleiden spring – ik zei toch, cowboy Sjonnie – hups, vanaf de ladder over de bovenzijde van het hoge hek in, dacht ik zelf, de strobalen.
Lekker zacht.
Hadden die goeie gasten van net de strobalen net een beetje losjes neergelegd op de betonnen bodem, zodat ik “af-flankend – ja-aa, ook in dienst geweest!- drie meter lager precies met een voet tussen twee strobalen terecht kom: krr-aakk!
Ik kon die Dexa beter zelf gebruiken, maar na enkele seconden krimpen, gingen we snel weer aan de slag – a man ‘s got to do, what a man ‘s got to do, so to speak. Snel een paar sloten bloed afgenomen.
Na deze actie een juten zak over de kop van Dennis, Revivon bijspuiten in de tuinslangdikke Jugularis en na drie pogingen tegenhouden van de kop een, twee, drie hup: zak eraf en daar stond ‘ie weer!
En snel uit die kutkooi gestrompeld.
Want daarna heb ik ook nog even wat – ik geloof 15 – Spiesbokken gespoten voor dezelfde routine.
Toen ik om half twee op de praktijk kwam voor het spreekuur, paste mijn rechterschoen niet meer.
Na drie weken kon ik er weer op staan, maar tijdens de rest van mijn Blijdorptijd ging ik er elke maand wel weer eens een keertje doorheen.
Bedankt: Dennis?
Op de foto (voor de foto) lacht ‘ie nog wel, terwijl de klap dus nog geen 5 minuten geleden plaatsgevonden heeft. Maar, hij rookt niet: dat is zijn
standaard “hoesje- van-de-naald-tussen-de-tanden-houdt act”.
Ach, die cowboy Sjonnie, hoe zou het met hem gegaan zijn als ‘ie in Blijdorp was blijven werken …….waarschijnlijk “onder” Schaftenaar nu nòg de tweede
-halve- dierenarts gebleven…..roemloos, toch…
