Tijdens de paasdagen op huisbezoek geweest en er waren ook de nodige spoedgevalletjes met de huisdieren.
Tijdens zo’n huisbezoek gaan je de ogen nog wel eens goed open.
“Ie komt teminst’n nog us êns”, pleegt Poortman dan te zeggen.
Paaszaterdag heb ik een oud tapijtje gebracht bij een alleenstaand heer in een seniorenwoning.
De man kon zijn oude Boxer niet meer in de voeten krijgen omdat het laminaat te glad was, de boxer te oud en te zwaar en de eigenaar zelf kampt met ernstige longklachten.
Dus daar konden we helpen zonder medicijnen uit te hoeven delen.
Ook bij een oude dame op bezoek; “tied zat met de Poas’n” !
Voorzichtig met haar de kelder in op zoek naar Cupido, haar 14 jaar oude kater, die plotseling een wel erg dikke schouder had gekregen. In tranen vertelde ze de rekening voor een operatie niet te kunnen betalen. Er hoeft niet geopereerd te worden: poes kon zich goed redden met 3 poten, had hoegenaamd geen pijn en sliep ’s nachts nog heerlijk bij haar in bed, dus dat kan nog wel een tijdje goed gaan.
Eerste paasdag op bezoek in een prachtig flatgebouw vlakbij het station. Er wonen voornamelijk oudere mensen dus dat leek me wel gemakkelijk als je nog eens ergens naartoe wilt. Volgens Poortman is dat vooral gemakkelijk ‘veur luu die zélf niet meer helemoal spoort, want als de familie dan zegt “Ie spoort niet meer”, dan kuj altied terugge zegg’n “ Joa wis en waarachtig, ik spoor nog wél”!
Maar goed een dergelijke grap kan dan wel aardig zijn maar de mevrouw waar ik naartoe moest had daar niet zo’n last van! Ze was – zo vertelde ze me bij paasgebak en koffie – nog maar net in de flat komen wonen en liet haar kleine pietepeuterige hondje keurig uit in de omgeving. Gezond voor haar maar soms wel lastig. Of ik daar niet wat aan kon doen? Tja, wat moet je daar als dierenarts op zeggen? Ik wist het niet en antiplaspillen geven leek me niks dus ben het kleine ding maar op het terreintje ernaast gaan uitlaten.
Nog een vrolijk Pasen allemaal
