HINKENDE HOND

       In De Telegraaf van zondag jl. las ik het artikel over de ’hinkende hond’. Hoewel ik geen dierenarts ben, weet ik door omstandigheden wel wat van Jack Russells af. Mijn zoon kreeg 46 jaar geleden van vrienden een JR. Een reutje, Pietertje genaamd, gefokt uit Engelse importouders. Voor zover ik heb kunnen nagaan, het eerste in Nederland gefokte nest. Terwijl ik dit schrijf, zit naast mij een directe nakomeling van deze hond, een vierjarig teefje, Tikoes genaamd.
In de tussenliggende 46 jaar hebben bij ons zo’n twintig nesten met Russellpups het levenslicht gezien en vele Russells hebben van de wieg tot het graf bij ons gewoond.
Regelmatig hoorde ik van nieuwe baasjes waar onze pups naar toe gingen, dat het fantastische honden waren maar… waarom hinken ze soms als ze volwassen zijn geworden?
Ons antwoord was dan steevast ’Hinkt jullie Russell? Dan is het een echte!’
Volgens onze dierenarts en verschillende (Engelse) Jack Russellfokkers neigen volwassen JR’s naar het regelmatig optrekken van een achterpoot, met name de reuen hebben hier een handje c.q. pootje van.
Hun verklaring was dat JR’s met hun korte sterke achterpoten het nu eenmaal prettig schijnen te vinden om één poot het werk te laten doen en de andere even te ontspannen.

       De enige van al onze Russells die ooit kreupel is geweest, was stamvader Pietertje. Dat kwam nadat hij in de Geldersche bossen een bagge (vrouwtjes wild zwijn) met jongen had achterna gezeten en zij zijn achterpoot bijna doormidden gebeten had. De poot werd gespalkt en na een tijdje liep hij weer als vanouds.
Ondanks het feit dat de JR in de laatste decennia (helaas) een modehondje is geworden dat niets meer met de jacht te maken heeft, zie je gelukkig toch nog regelmatig exemplaren die veel van hun goede oude eigenschappen bewaard hebben en ook bij gelegenheid nog vrolijk hinken!
Gezien het bovenstaande vermoed ik dat er met de JR van de heer Floor waarschijnlijk niets anders aan de hand is dan dat het een ’echte Russell’ is.

Commentaar Herman Aa