Ik vraag me wel eens in volle verbazing af wat een hondenleven nu eigenlijk voorstelt.
Zijn ze het met ons eens wat we met ze uitspoken?
Een kat is anders die gaat lekker zijn eigenwijze eigen gangetje en lijken altijd tevreden en gelukkig.
Maar een hond? Die is er volgens mij niet eigenwijs genoeg voor..
“Ie hebt eigenlûk ook mar ûn hondelêv’n”, pleegt Poortman me regelmatig toe te fluisteren, maar hoe zou hij zoiets dan bedoelen? Positief of negatief?
Een hond wordt wakker, springt wat op en neer, doet al dan niet tijdens de wandeling zijn behoefte, komt wat soortgenoten tegen, groet ze, speelt met ze, snauwt ze af of likt ze om de bek, probeert ze te beplassen of te bespringen, gaat weer naar huis en ligt voor de kachel na te denken wat ie zo allemaal beleefd heeft.
En zo gaat het maar door… slapen, eten, uitlaten, slapen, etc.
Dus ik ben eigenlijk wel blij met die opmerking van Poortman….